Verhaal van Hans Scholten

Een mysteriesteen uit de Pyreneeën (foto 1)

Tijdens een heel warme vakantiedag in 2007 in de Pyreneeën ten zuiden van Lourdes zochten we met het hele gezin verkoeling in het idyllische dal van het riviertje Le Gave de Pau nabij Argelès-Gazost (foto 2). De bedding van het riviertje lag vol stenen, dus ik kon het niet laten en ging het frisse water in. Al gauw viste ik een flink brok fossiel hout van een paar kilo op, bruingeel van kleur. Terug in ons kampement haalde ik er een loep bij en toen begonnen de twijfels. Met de loep was er geen fijne houtstructuur te zien. Wel waren er gaten die op grote zeefvaten leken te duiden, maar de twijfel bleef (foto 3).  Als het geen fossiel hout is, wat is het dan wél? Ik heb hem meegenomen naar verenigingsbijeenkomsten en hem aan een aantal experts laten zien, maar niemand had enig idee wat het was. Lange tijd heeft de steen thuis in de tuin gelegen.

Pas dit jaar pakte ik, dankzij veel vrije tijd door Corona, het zoekwerk weer op. Met een glasplaat en slijppoeder heb ik enkele mm van een vlakke zijde af kunnen slijpen en polijsten, monnikenwerk dus. Bijgaand ziet u het resultaat (foto 4). Er kwam geen houtstructuur tevoorschijn, maar een blauwgrijze massa met kleine donkere insluitsels. Een zoektocht in afbeeldingen op internet leverde echter geen vergelijkbare steen op; het mysterie bleef.

Omdat de steen vrij zwaar is leek het me nuttig om het soortelijk gewicht eens te bepalen. Met keukenweegschaal en maatbeker lukte het om het soortelijk gewicht te bepalen: 5,68 kg/l. Dat leverde na een zoektocht in de mineralengids resultaat op: Zinkiet!!! Ik had dus geen fossiel hout gevonden maar het mineraal Zinkiet (zinkoxide) dat zich vermomd had als fossiel hout, bepaald geen alledaagse vondst. De donkere insluitsels zouden zomaar eens Frankliniet (zink-ijzeroxide) kunnen zijn; dat zou de roestbruine verweringskorst van de steen verklaren. Op internet vond ik een oud artikel over het galliumgehalte van zinkoxiden bij Pierrefitte-Nestelas, een dorp stroomopwaarts van Gazost. Er komt dus meer zinkiet in de buurt voor, en mijn zinkiet had  er vermoedelijk dus al een reisje op zitten.