Verhaal van Wim Zondag

Als het enigszins kan, gaan mijn echtgenote Lia en ik elk jaar een paar weken kamperen in Frankrijk. We gaan dan meestal naar Houlgate, Normandië.  Vanaf de camping lopen we zo het strand op en na een paar honderd meter kunnen we al de eerste fossielen vinden. Veel schelpen en (kleine) ammonieten uit de Jura-periode (Oxfordien/Callovien) en zee-egels en sponzen uit het Krijt (Cenomaan) (foto 1). Er is een vijf km lange kust oplopend tot 100m hoogte tot de volgende stad Villers-sur-Mer. Deze kust wordt Les Vaches Noires (de Zwarte Koeien) genoemd, vanwege de grote stenen op het strand, die vanuit de zee op koeien lijken.

Eind juni/begin juli 2020 kampeerden wij er ook. We hebben weer mooie en ook wel bijzondere fossielen gevonden, los tussen het gesteente op het strand en soms in de kleibanken.

Zo zou ik als mooiste vondst mijn fossiele krokodillentand (foto 2) kunnen presenteren. Een vrij zeldzame tand van de Metriorhynchus superciliosus.  Of één van de ammonieten, die ik zelf in het atelier van het museum Hofland heb doorgezaagd, geslepen en gepolijst. Duidelijk zie je de kamers van deze uitgestorven inktvisachtige (foto 3). Ze geven een mooi beeld hoe de ammoniet langzaam groeide, door zijn schelp steeds met een kamertje uit te breiden.

Maar nee, deze keer geen ammoniet, geen tand, geen zee-egel, geen spons, maar een BELEMNIET. Voor dit fossiel is veelal weinig belangstelling in tegenstelling tot ammonieten.

Maar mijn motto is:

WIE EEN BELEMNIET NIET EERT, IS EEN AMMONIET NIET WEERD!

Een belemniet is eveneens uitgestorven, gelijktijdig met de dino’s en ammonieten zo’n 66 miljoen jaar geleden. Het is het harde deel (rostrum) van een 10-armige pijlinktvis. Over ’t algemeen vind je alleen het achterste deel. Aan de voorkant zit bij goede fossilisatie een uitholling, de alveolus en daaraan een breed uitlopende schelp, de phragmocoon.

Van nagenoeg alle belemnieten die daar aan de kust worden gevonden, wordt alleen het rostrum gevonden. Maar ik vond in de klei een bijzonder exemplaar. (foto 4)  Na voorzichtig uitgraven en schoonmaken, bleek het een 16cm lange belemniet te zijn met aan de voorkant nog een stuk van de alveolus. En dat is voor mij in al die jaren zoeken daar, een zeldzame vondst. De naam van deze belemniet is  Hibolites hastalus uit de Jura-Oxfordien, ca. 160 miljoen jaar oud. Dus daarom is deze belemniet voor mij dit jaar de mooiste vondst.